Minsan binibilang natin ang taon ng pag tanda natin, pero nakakalimutan natin bilangin ang taon na kasama natin ang mga tao sa buhay natin. Masasabi ko na mapalad ako, kasi di ko hiningi pero napabilang ako sa kanila. Naalala ko yun, first day of school sa APHS, 1990 , I GOOD daw ako, simper masaya kasi kasama ko ung ibang classmate ko sa elementary. Di ko pa sila ka close nun, pero nagkikita na kami at nagkakausap. Sumiklab and natatago naming bonding 2nd year high school, kung tutuusin masaya ako na bumaba ang section ko kasi kung hindi di ko sila makikilala. hehehe =) Puppy love, crushes, eraser heads, away sa corridor, tambay sa wawa, after school chikahan. I was accepted and felt loved in this group.
Fast forward, 20 years na kami this coming 2014, reunion raw ulit ng highschool namin, pero meron rin kami na reunion namin.. Magkikita kita kami ulit lahat this Novermber 2014. After 20 years, may mga supling na kami.. Dami pa rin napapag kwnetuhan at gumagawa talaga ng paraan. Siguro tama ang kasabihan na pag gusto may paraan pag ayaw maraming dahilan. Kasi kahit gaano kalayo pa ang narating namin geographically, we still find ways to talk, to inspire each other, to laugh, to teach each other, to ask questions, to confess without being judged and to be loved.
I found a family in them and I love them.. My Kadas Forever....
No comments:
Post a Comment